Christenen voor Israël mishandelt geweldloze demonstranten die gewapend zijn met… stoepkrijt

Door: Remco van Mulligen

De demonstratie was helder opgezet en zou ingetogen zijn. Rustig en geweldloos. Waardig zoals een herdenking moet zijn. Tegelijk wilden we hen op niet mis te verstane wijze confronteren met het rapport van Amnesty International over Gaza: door het met alle 300 pagina’s op hun ramen te plakken. Helaas kregen we vanaf minuut één te maken met een gewelddadige medewerker van Christenen voor Israël, die diverse van onze demonstranten fysiek aanviel.

Bij aankomst begonnen we daarom pagina’s van het Amnesty-rapport te plakken, beginnend met de conclusie, waarin ik met roze marker die cruciale zin had uitgelicht: Israël pleegt genocide. En we schreven met stoepkrijt namen van vermoorde kinderen op de bestrating. Direct stelden we de medewerkers gerust: wij zijn geweldloos, we komen voor een herdenking. Wel hielden we er rekening mee dat de politie onze herdenking zou opbreken, omdat deze plaatsvond op eigen terrein van Christenen voor Israël.

Maar we hadden nauwelijks iets gedaan, of een medewerker van Christenen voor Israël kwam naar buiten. Hij vloog alle kanten op. Duwde mensen. Schopte. Sloeg. Een van onze activisten – niet meer de jongste – viel hierdoor achterover op haar hoofd. De man zelf viel bijna bovenop haar. Tegen een activist in een rolstoel schreeuwde hij: jij kunt gewoon lopen! Ook zij werd fysiek aangevallen. Vervolgens gooide hij onze wateroplosbare lijm weg. En hij ging er vandoor met een flink deel van het Amnesty-rapport. Een van onze activisten had een ladder, om ook op hogere plekken pagina’s te kunnen bevestigen, maar hij trok de ladder onder haar weg. Ze kon nog net op een afdakje komen. Wil je de hele actie zien? Er is een livestream op Instagram!

Door het geweld vanuit Christenen voor Israël ontaardde de actie direct in geweld en chaos. Niet veel later kwam de politie, die zich eveneens agressief opstelde. Niet naar de man die enkelen van ons had mishandeld (met hem had de politie nog een gezellig onderonsje vlak voordat hij op zijn scooter wegreed), maar wel naar ons. Mijn telefoon werd uit mijn handen gerukt. Al snel vloog net als op 25 november een helikopter boven onze hoofden. En de schimmige figuren die er de vorige keer ook waren – en die steevast beweren dat ze niet bij Christenen voor Israël werken, maar die ook niet van de politie zijn en die wel veel foto’s van ons maken – doken weer op.

Nu ging het zelfs een flink stuk verder. De eerste demonstrant die gearresteerd werd, kreeg zelfs handboeien om – zonder dat hier enige aanleiding toe was. Er arriveerde een politiewagen waar een gemaskerde agente uit stapte – de achterklep ging open: politiehonden. De honden bleven uiteindelijk (blaffend) in hun kooien, maar de dreiging die ervan uitging was enorm. Een tijdje later arriveerde zelfs de brandweer om de demonstrant die op het afdakje zat, te verwijderen. 

Alsof het ging om Ridouan Taghi. En niet om tien demonstranten gewapend met stoepkrijt.

Ondertussen had de politie ons toegeschreeuwd dat we weg moesten. Dat we niet mochten filmen – maar filmen is voor ons de belangrijkste manier om onze rechten te waarborgen. Zo beschermen we ons tegen bijvoorbeeld de daden van die agressieve Christenen voor Israël-medewerker. En tegen onrechtmatig handelen van de politie. En tegen schimmige figuren die ons intimideren. Gelukkig kreeg ik snel mijn telefoon terug. De livestream is door blijven gaan.

Wat na afloop overheerst is geslagenheid. Geschoktheid. We kwamen om ingetogen te herdenken en om het Amnesty-rapport op niet mis te verstane wijze onder hun aandacht te brengen. Om op die manier te demonstreren – een grondrecht. Natuurlijk hadden we ook als doel om de wereld te laten zien hoe immoreel Christenen voor Israël is, hoe inherent gewelddadig ze zijn. En dat doel is vooral dankzij henzelf bereikt. Toch voelt het als een nederlaag, vooral omdat het voor mij heel belangrijk was om de namen en verhalen van die vermoorde kinderen voor te lezen. Namen die in dat gebouw in Nijkerk niet mogen bestaan. Die kans is ontnomen doordat Christenen voor Israël zich zeer gewelddadig opstelde, daarin gesteund door het politie-apparaat dat in al zijn bizarre kracht naar ons uithaalde. Alsof het ging om Ridouan Taghi. En niet om tien demonstranten gewapend met stoepkrijt.

Toegelicht: Waarom actie bij Christenen voor Israël…?

…omdat zij in Nederland een van de belangrijkste drijvende krachten zijn achter de onvoorwaardelijke steun aan Israël. Ze hebben invloed in de politiek (het sterkst via de ChristenUnie) en in de kerken (zo zijn ze nog altijd een legitieme gesprekspartner voor de Protestantse Kerk in Nederland). Christenen voor Israël is dus zeer invloedrijk.

Net als de vroegere corona-sceptici en de huidige supporters van Rusland, drijft ook Christenen voor Israël op wantrouwen tegen en complottheorieën over ‘mainstream media’ – basically is hun boodschap dat de hele wereld tegen Israël is. Alle instituties waarop de internationale rechtsorde bouwt, trekken zij in twijfel. In plaats daarvan gebruikt Christenen voor Israël eigen nieuwskanalen en ‘alternatieve feiten’ om een parallelle werkelijkheid te creëren. Daarin tellen de conclusies van Amnesty, Human Rights Watch, Artsen Zonder Grenzen, het Internationaal Gerechtshof en Internationaal Strafhof niet. Er is geen genocide. Israël is een moreel baken. Recht is krom en krom is recht.We zien het ook bij andere onderwerpen: mensen zijn vatbaar voor dit soort propaganda en nepnieuws en wantrouwen tegen ‘MSM’.

Daarom voeren wij actie tegen Christenen voor Israël.